Γράφει ο Θανάσης Πουλάκης
Το να αναζητούμε "γερμανοντυμένους" Έλληνες ως δράστες για την καταστροφή του Κορωπίου τον Οκτώβριο του 1944, λίγο πριν αποχωρήσουν τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής από την Αττική, είναι χάσιμο χρόνου και σπατάλη φαιάς ουσίας, την στιγμή που εντοπίσθηκαν οι σχετικές δικογραφίες για τους Γερμανούς εγκληματίες πολέμου, μία από το Εθνικό Ελληνικό Γραφείο Εγκλημάτων Πολέμου και μία από τις γερμανικές δικαστικές αρχές. Οι Γερμανοί σκότωσαν και έκαψαν το χωριό!
 |
Πίνακας του Γιάννη Πρόφη, με Τίτλο: « Το κάψιμο του Κορωπιού της 9 – 10 – 1944 από τους Γερμανούς» (λάδι, 122Χ142 εκ., 1997). Ο πίνακας ανήκει στην οικογένεια Βασίλη Ευστρ. Παπαμιχάλη
|
Το να αναζητούμε "γερμανοντυμένους" Έλληνες ως δράστες για την καταστροφή του Κορωπίου τον Οκτώβριο του 1944, λίγο πριν αποχωρήσουν τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής από την Αττική, είναι χάσιμο χρόνου και σπατάλη φαιάς ουσίας, την στιγμή που εντοπίσθηκαν οι σχετικές δικογραφίες για τους Γερμανούς εγκληματίες πολέμου, μία από το Εθνικό Ελληνικό Γραφείο Εγκλημάτων Πολέμου και μία από τις γερμανικές δικαστικές αρχές. Οι Γερμανοί σκότωσαν και έκαψαν το χωριό!
Δεν θεωρούμε ως "αξίωμα", ότι αφού επικράτησαν οι "δεξιοί" και έχασαν οι "αριστεροί" στον εμφύλιο, η ιστορία γράφτηκε από τον νικητή όπως αυτός την ήθελε! Ούτε πιστεύουμε ότι τώρα που δεν υπάρχει το "κράτος της δεξιάς", μόνο οι "αριστεροί" μεταδίδουν το φως της αλήθειας! Η ιστορική αλήθεια είναι μία και μοναδική ανεπηρέαστη από πολιτικές αντιπαραθέσεις και αυτήν πρέπει να αναζητούμε.
Κανείς ως τώρα από τους προηγούμενους ιστορικούς ερευνητές όποιας πολιτικής πεποίθησης, που ασχολήθηκαν με το θέμα, δεν εντόπισε (ή δεν έφερε στην επιφάνεια) την ύπαρξη των δικογραφιών! Και όμως αν είχαν στρέψει την έρευνά τους πριν από πολλά χρόνια προς αυτή την κατεύθυνση, πιθανόν να είχαν αναγνωρισθεί και ίσως τιμωρηθεί, οι εγκληματίες πολέμου. Δυστυχώς δεν συνέβη και ερχόμαστε μετά από 73 χρόνια να αποδείξουμε ξανά το αυτονόητο. Δηλαδή ότι δεν έχουν όλοι εδώ στο Κορωπί παράκρουση και δεν έχουν υποστεί "πλύση εγκεφάλου" για να μεταδίδουν ψεύτικες ιστορίες!
Αλλά δεν είναι μόνο οι δικογραφίες που επιβεβαιώνουν του λόγου το αληθές. Είναι και οι μαρτυρίες κατοίκων, παιδιών ή εφήβων τότε, (κάποιοι ζουν ακόμη), που βίωσαν τόσο έντονα τις δραματικές στιγμές της καταστροφής και των εκτελέσεων, ώστε ακόμη να θυμούνται με λεπτομέρειες τα γεγονότα. Στην ημερίδα του Δήμου Κορωπίου τον Οκτώβριο του 2017, αρκετοί βρίσκονταν τιμητικά στα μπροστινά καθίσματα του δημοτικού αμφιθεάτρου και άκουγαν συγκινημένοι την αφήγηση των ομιλητών.
Η Ομάδα μας χωρίς προκαταλήψεις και πολιτικές διακρίσεις, έκανε καταγραφή μαρτυριών αποτυπώνοντας «ό,τι έγινε», χωρίς περιορισμούς για το «τι πρέπει να γράφεται». Η επιλογή των προσώπων για λήψη μαρτυρίας, έγινε με μόνο κριτήριο, ότι τα άτομα αυτά το 1944 ήταν σε τέτοια ηλικία, ώστε να είχαν βιώσει τα γεγονότα της τραγωδίας του Κορωπίου (να ήταν αυτήκοοι ή αυτόπτες μάρτυρες) και οι προσλαμβάνουσες παραστάσεις τους να έχουν κάποια αξιοπιστία. Παράλληλα, η σημερινή ψυχική και διανοητική τους κατάσταση να τους επιτρέπει να θυμηθούν γεγονότα, που έλαβαν χώρα πριν από 73 έτη. Τους ζητήθηκε μέσω ενός κοινού ερωτηματολογίου να εκθέσουν την μαρτυρία τους, έτσι ώστε τελικά να προκύψει ένα, κατά το δυνατόν, ομογενοποιημένο πεδίο.
Το αποτέλεσμα ήταν εντυπωσιακό. Σε γενικές γραμμές οι αφηγήσεις των μαρτύρων συμπίπτουν. Και αυτό είναι ένα στοιχείο, που επιβεβαιώνει το γεγονός της αξιοπιστίας των μαρτυριών, εάν λάβουμε υπόψη ότι έχουν περάσει τόσα χρόνια. Παράλληλα, τηρήθηκε η προβλεπόμενη εχεμύθεια από σεβασμό προς τους μάρτυρες και έτσι εκ των πραγμάτων, δεν γνώριζε ο κάθε μάρτυρας, τί είχε καταθέσει ο προηγούμενος.
Οι μαρτυρίες ελήφθησαν το 2ο εξάμηνο του 2016 μέχρι το τέλος Μαΐου 2017, από είκοσι τέσσερα (24) άτομα, εκ των οποίων είκοσι (20) ήταν άνδρες (ένας απεβίωσε) και τέσσερις (4) γυναίκες (μία απεβίωσε) και το 1944, ανήκαν ηλικιακά στις παρακάτω κατηγορίες:
Άνδρες : 1 ενήλικας, 11 έφηβοι και 8 παιδιά.
Γυναίκες : 1 ενήλικη, 2 έφηβες, 1 κορίτσι.
Παρακάτω παραθέτουμε κάποια χαρακτηριστικά αποσπάσματα μαρτυριών:
Μαρτυρίες για την 7η Οκτωβρίου 1944
· Κατά μαρτυρία των Χρήστου Κερατιώτη, Δημοσθένη Βασιλείου και άλλων, από το πρωί της 7ης Οκτωβρίου άτομα του αριστερού χώρου, αφενός επισκέπτοντο καφενεία, καταστήματα και σχολεία και αφετέρου περιφέροντο με χωνιά στο χωριό και καλούσαν όλους τους κατοίκους, ώστε την επόμενη ημέρα να παρακολουθήσουν την παρέλαση των ανταρτών.
· Κατά μαρτυρία των Αθανάσιου Σωφρόνη και Αντώνη Θεοχάρη, η παρέλαση θα πραγματοποιείτο μαζί με αιχμαλώτους Γερμανούς, στα πλαίσια της απελευθέρωσης του χωριού από τους Γερμανούς.
Μαρτυρίες για την 8η Οκτωβρίου 1944
Σύμφωνα με τις μαρτυρίες όλων, κατά την διάρκεια της κατοχής τις απογευματινές ώρες οι κάτοικοι του χωριού όλων των ηλικιών βρίσκονταν στα καφενεία-αναψυκτήρια-ταβέρνες, κάποιοι παρακολουθούσαν ποδόσφαιρο, ενώ άλλοι πραγματοποιούσαν τον καθιερωμένο περίπατο, ή κατά άλλους την «περατζάδα» και το λεγόμενο «νυφοπάζαρο».
Τα καφενεία-ταβέρνες βρίσκονταν κοντά στην κεντρική πλατεία και Πλατεία Αγάλματος επί της Λεωφόρου Βασιλέως Κωνσταντίνου, το γήπεδο ποδοσφαίρου βρισκόταν στην περιοχή Βόκα (περικλείετο από τις σημερινές οδούς Κολοκοτρώνη - Γεωργίου Βλάχου και Γεωργίου Γεώργα) και το αναψυκτήριο στου Σουρλαντζή – Στουργιώτη (Κοντοβόλτα) βρισκόταν επί της Λεωφόρου Βασιλέως Κωνσταντίνου 30 (το κτίσμα) και απέναντι επί της Λεωφόρου Βασιλέως Κωνσταντίνου 13 (η αλάνα με τραπεζοκαθίσματα).
Ο περίπατος ξεκινούσε από την Κεντρική Πλατεία του χωριού και κατέληγε στην βόρεια έξοδό του, στο προαναφερθέν αναψυκτήριο και διαρκούσε μέχρι να νυχτώσει, οπότε ο κόσμος επέστρεφε ικανοποιημένος στα σπίτια του. Όσοι δεν συμμετείχαν στον περίπατο, παρέμεναν στις γειτονιές τους και καθόντουσαν σε πεζούλια ή πρόχειρα καθίσματα έξω από τα σπίτια τους.
Η διαφορετικότητα εκείνης της ημέρας ήταν η παρέλαση των ελασιτών. (Στα παραπάνω συμφωνούν όλοι οι μάρτυρες)
Κατά μαρτυρία των Σπυρίδωνα Σουρλαντζή, Ιωάννη Νοδάρα και άλλων μαρτύρων, την 8η Οκτωβρίου συνεχίσθηκε η ενημέρωση των κατοίκων για την συμμετοχή τους, στην προγραμματισμένη από τους αντάρτες παρέλαση, καθορίζοντας τον χώρο συνάντησης, που ήταν ο Συνεταιρισμός και την ώρα συνάντησης, που ήταν η 3η απογευματινή.
Κατά μαρτυρία των Χρήστου Βλάχου, Χρήστου Αγγελή και άλλων μαρτύρων, υπήρχαν ένοπλοι ελασίτες στο χωριό μερικές ημέρες προ της 9ης Οκτωβρίου. Ειδικά από το πρωί της 8ης Οκτωβρίου, παρατηρήθηκε μεγάλη κινητικότητα.
Χαρακτηριστική η κατάθεση του μάρτυρα Χρήστου Δήμα: Κάποια στιγμή βλέπω να ανεβαίνει την λεωφόρο ένας λεβέντης και παλικάρι, που ανήκε στον ΕΛΑΣ (Γιώργος Ντούνης ή Νταμός). Τον ερώτησα «τι συμβαίνει, γιατί αυτή η κινητικότητα στο χωριό;» και αυτός απάντησε με χαμόγελο ότι «περιμένουν ένα λόχο του ΕΛΑΣ από τη μεριά της Γλυφάδας και θα γίνει μία μικρή παρέλαση για τον τύπο και την προβολή μας». Ένας φίλος μου τον ρώτησε εάν φεύγουν οι Γερμανοί από το Υμηττό. «Ναι απάντησε, κάτι άκουσα, αλλά να πάνε στο καλό και παραπέρα, αρκετά μας βασάνισαν». Καμία κουβέντα για το μπλόκο των Ελασιτών.
Κατά μαρτυρία του Αντωνίου Θεοχάρη: το πρωί της 8ης Οκτωβρίου 1944 (ήμουν δεκατριών χρονών), ημέρα Κυριακή, είχα πάει με τον πατέρα και αδελφό μου στο περιβόλι μας στο Κούπι (Άσπρα χώματα) και βγάζαμε παντζάρια , όταν είδαμε να περνά ένα άγημα ελασιτών, αποτελούμενο από τριάντα πέντε (35) περίπου άτομα, με αρχηγό τον καπετάν Παρνασσό (Γιώργος Ντούνης ή Νταμός) και αρκετούς Κορωπιώτες ελασίτες και χαιρετήθηκαν με τον πατέρα μου. Ο πατέρας μου τους ρώτησε για που το έβαλαν και του απάντησαν ότι είχαν πάει να συλλάβουν κάτι Γερμανούς στην Λεωφόρο Παιανίας-Μαρκοπούλου, αλλά δεν τους πρόλαβαν και θα πήγαιναν στο Κορωπί, για να συλλάβουν τους Γερμανούς, που θα κατέβαιναν από τον Υμηττό και στη συνέχεια θα έκαναν παρέλαση.
Κατά
μαρτυρία του Σπυρίδωνα Σουρλαντζή: την
11:00 της 8ης Οκτωβρίου, το σχολείο μου (1ο Δημοτικό Σχολείο), όπου συμμετείχα
και εγώ, επήγε συντεταγμένα στον Ι.Ν της
Αναλήψεως, όπου αντίκρισα περίπου είκοσι (20) αντάρτες με γενειάδες, να είναι
παρατεταγμένοι σε δύο (2) σειρές παράλληλες προς την είσοδο της εκκλησίας
φέροντες όχι ομοιόμορφη στολή , οπλισμό
και φυσεκλίκια, χιαστί στο σώμα τους. Από ό,τι μάθαμε είχαν αφιχθεί στον χώρο,
μετά την θεία λειτουργία και για όλους μας
ήταν τελείως άγνωστοι. Μετά την πάροδο περίπου μίας (1) ώρας απραξίας
και ανοργανωσιάς, μας ενημέρωσαν ότι η παρέλαση αναβάλλεται για το απόγευμα και
να φύγουμε για τα σπίτια μας.
Κατά μαρτυρία των Σπυρίδωνα Σουρλαντζή, Γεώργιου Πρόφη, Σωτηρίας Σωφρόνη και άλλων μαρτύρων, από τις 3 περίπου το απόγευμα, άτομα όλων των ηλικιών (κυρίως όμως μαθητές) με σημαιούλες (που τους δόθηκαν στον Συνεταιρισμό), πανό και ταμπλό, πήγαιναν προς τον Συνεταιρισμό για να παρακολουθήσουν την παρέλαση και άλλοι προς το αναψυκτήριο, που τελικά δεν τους το επέτρεψαν οι ελασίτες, με τους τελευταίους «περιπατητές», να βρίσκονταν μέχρι την συμβολή της Λεωφόρου με την οδό Φλέμινγκ.
Κατά μαρτυρία των Χρήστου Παπαμιχάλη, Δημήτριου Τσόρδα και άλλων μαρτύρων, η οδός Αγίου Γεωργίου ήταν ο μοναδικός δρόμος που ξεκινούσε από Τσαμάλι (Παράγκα) και από τις οδούς Αδριανού – Ζαλόγγου – Νικ. Κώνστα κατέληγε στη Λεωφόρο Βασιλέως Κωνσταντίνου, νοτίως του αγάλματος του Βασιλέως Κωνσταντίνου. Την ίδια λεωφόρο ακολούθησαν οι Γερμανοί προκειμένου να αποχωρήσουν από την βόρεια έξοδο Κορωπίου (Περιοχή Φούσα).
 |
| Σημεία από τα οποία θεάθηκε να κινείται η γερμανική φάλαγγα οχημάτων από τις υπώρειες Υμηττού προς Αθήνα, κατά την αποχώρηση της γερμανικής δύναμης από το Κορωπί τις απογευματινές ώρες της 8ης Οκτωβρίου 1944 (Επεξεργασία Αθανασίου Πουλάκη) |
 |
| Περιοχή ενεδρευτικής προσβολής γερμανικής φάλαγγας οχημάτων υπό των ανταρτών, κατά την αποχώρηση της γερμανικής δύναμης από το Κορωπί τις απογευματινές ώρες της 8ης Οκτωβρίου 1944 (Φ.Χ 6456/8/ΓΥΣ, 1:5.000 - Επεξεργασία Αθανασίου Πουλάκη) |
Κατά μαρτυρία των Σωτηρίας Σωφρόνη, Χρήστου Κερατιώτη και Σπυρίδωνα Σουρλαντζή, αργά το βράδυ ακούστηκε σε πολλές γειτονιές, οι αντάρτες με τα χωνιά να ανακοινώνουν: «Προσοχή-Προσοχή. Σας μιλά το ΕΑΜ. Μην εγκαταλείπετε τα σπίτια σας, το χωριό σας, τους φάγαμε, τους καθαρίσαμε τους Γερμανούς».
Και σύμφωνα με τον Iωάννη Π. Στεργίου: μία ομάδα από αντάρτες, άγνωστοι (δεν ήσαν Κορωπιώτες), μας σταμάτησαν και μας είπαν «που πάτε θα μείνετε εδώ να πολεμήσετε». Ο πατέρας μου τους έβαλε τις φωνές, επειδή υπήρχαν γυναίκες, μικρά παιδιά και η μητέρα μου ήταν έγκυος. «Όχι» απάντησαν, «θα πεθάνουμε εδώ όλοι για την πατρίδα. Άμα φύγουμε όλοι τι θα γίνει. Θα μπουν οι Γερμανοί και θα τα κάψουν όλα. Θα μείνετε εδώ»
Μαρτυρίες της 9ης Οκτωβρίου 1944
Κατά μαρτυρία όλων των μαρτύρων συνεχίσθηκε η εγκατάλειψη των σπιτιών, από τους κατοίκους του χωριού, προς τις γύρω περιοχές, των
Αγίων Αναργύρων, της Παναγίας Σκουπέρι, του Προφήτη Ηλία Στρογγύλι-Υμηττού, του
Αγίου Νικολάου, της Μπότας, της Σούριζας, του Ντούσι, των Καλυβίων, του
Κουβαρά, της Βάρης και αλλού, προκειμένου να αισθάνονται ασφαλείς, καθόσον οι πυροβολισμοί και η εκτόξευση φωτοβολίδων συνεχίσθηκαν σποραδικά μέχρι το πρώτο φως. Με την ανατολή του ηλίου οι κάτοικοι, που δεν είχαν εγκαταλείψει τα σπίτια τους, ξύπνησαν, ακούγοντας μακρινούς αλλά συνεχείς πυροβολισμούς και όσο περνούσαν οι ώρες οι πυροβολισμοί ακούγονταν κοντύτερα και επί πλέον άρχισαν να βλέπουν φωτιές κτισμάτων, από την περιοχή της Φούσας, επεκτεινόμενες προς το κέντρο του χωριού. Μετά από αυτή την εξέλιξη, αρκετοί κάτοικοι που είχαν παραμείνει άρχισαν την τελευταία στιγμή να εγκαταλείπουν και αυτοί το χωριό. Ωστόσο, κάποιοι παρέμειναν κρυμμένοι στα σπίτια τους.
Ο κόσμος εκτός του ότι άκουγε πυκνούς πυροβολισμούς, δεν γνώριζε τι ακριβώς συμβαίνει και η πληροφόρησή του ήταν από συγχωριανούς, οι οποίοι δεν είχαν εγκαταλείψει και οι οποίοι φεύγοντας από αυτά, την τελευταία στιγμή, του μετέφεραν όσα είχαν δει ή είχαν ακούσει από άλλους. Ότι δηλαδή, με την ανατολή του ηλίου ήρθαν εποχούμενες γερμανικές δυνάμεις, για ενίσχυση των προσβληθέντων Γερμανών από τα πυρά των ανταρτών, από την κατεύθυνση της Λεωφόρου Λαυρίου και ότι πυροβολούσαν όποιον κυκλοφορούσε στον δρόμο και έβαζαν φωτιές αδιακρίτως σε κτίσματα. Αυτή η είδηση, αλλά πολλές φορές και πιο συγκεκριμένη, δηλαδή «σκότωσαν τον τάδε, έκαψαν το σπίτι του δείνα», μετεδιδόταν και σε όσους είχαν φύγει από το χωριό.
Κατά μαρτυρία του Δημητρίου Κέκη, ο πατέρας του με το φαϊτράκι και ένα εργάτη, τον Αχιλλέα Σερφιώτη, πρωί-πρωί πήγαιναν να μαζέψουν ελιές από την Παιανία προς την περιοχή του Σταυρού και όταν βρέθηκαν στο ύψος του σημερινού Στρατοπέδου Λοχαγού Αναστασίου Λάμπρου, στην περιοχή της Κάντζας, δέχθηκαν ριπή αυτομάτου όπλου από την εμπροσθοφυλακή γερμανικής φάλαγγας, που πήγαινε προς το Κορωπί. Από την ενέργεια αυτή σκοτώθηκε ο Αχιλλέας Σερφιώτης και το άλογο.
 |
| Επιχείρηση αντιποίνων των γερμανικών δυνάμεων το πρωί της 9ης Οκτωβρίου 1944 (Χάρτης ΑΘΗΝΑΙ-ΚΟΡΩΠΙΟΝ 1:50.000 - Επεξεργασία Αθανασίου Πουλάκη) |
Μαρτυρία του Χρήστου Αγγελή: Είδα δύο (2) Γερμανούς να εισβάλλουν στο σπίτι μας και είπαν στη μητέρα μου «παρτί» και όταν αυτή έφερε αντίρρηση, δείχνοντας τους με νοήματα «που να πάω με τα μικρά παιδιά», ο ένας την απείλησε με το όπλο του.
Μαρτυρία της Χρυσούλας Χατζησιδέρη: Είδα δύο (2) Γερμανούς, που εισέβαλαν σε οικοδομή, όπου είχαμε κρυφτεί δύο οικογένειες και με την απειλή των όπλων, ζήτησαν από τους άνδρες τις ταυτότητές τους, και επειδή ο πατέρας μου δεν την είχε, τον «έστησαν» στον τοίχο για να τον σκοτώσουν. Τελικά σώθηκε χάρις στην επέμβαση των εκλιπαρούντων μελών των οικογενειών μας.
Μαρτυρία της Σωτηρίας Σωφρόνη: Είδα δύο (2) Γερμανούς, που τραυμάτισαν αρχικά τον Χρήστο Παύλου και στη συνέχεια κραυγάζοντας στα γερμανικά, τον πυροβόλησαν εξ επαφής.
Μαρτυρία του Σωκράτη Ζώτου, o oποίος ήταν κρυμμένος στο υπόγειο του Δημήτρη Στεργίου: Είδα τρεις (3) Γερμανούς, που εισέβαλαν στο σπίτι του Δημήτρη Στεργίου και απείλησαν να φονεύσουν τους γονείς του. Με την επέμβαση όμως του Δημήτρη Στεργίου, αυτό αποφεύχθηκε. Επίσης άκουσα όλη την συνομιλία του στην γερμανική γλώσσα με τους Γερμανούς, οι οποίοι αφού επικοινώνησαν με τους προϊσταμένους τους, πήραν εντολή να σταματήσουν τη επιχείρηση.
Μαρτυρία των Αναστασίας Ντούνη και Χρήστου Χατζηγιάννη: Είδαμε δύο (2) Γερμανούς, ψηλούς, κατακόκκινους από το θυμό να φωνάζουν στα γερμανικά, να εισβάλουν στο σπίτι μας και μετά αφού σκότωσαν τον πατέρα μας, αποχωρώντας σκότωσαν τον παππού μας και έβαλαν φωτιά στο σπίτι μας.
Μαρτυρία του Αντωνίου Θεοχάρη: Είδα τους Γερμανούς, που σκότωσαν τον Σπύρο Θεοχάρη και τη γιαγιά του Δημήτρη Τσόρδα.
Μαρτυρία του Χρήστου Κερατιώτη: Είδα τους Γερμανούς που πολυβολούσαν από το καμπαναριό του Ι. Ν. της Αναλήψεως.
Μαρτυρία των Ιωάννη Π. Στεργίου, Αθανασίου Σωφρόνη και άλλων μαρτύρων: η εξόντωση των κατοίκων και η καταστροφή σπιτιών, καταστημάτων και δημοσίων κτιρίων γινόταν τυχαία.
Μαρτυρία του Αντώνη Λουκά: ΄Ατομο που ανήκε στον ΕΛΑΣ (Γιώργος Ντούνης ή Νταμός), όταν ρωτήθηκε αργότερα από την μητέρα μου, «ρε παιδί μου τι είναι αυτά που κάνατε και κάηκε το Κορωπί;» η απάντησή του προς, αυτήν, ήταν: «Θείτσα Παναγιώτα εμείς δεν κάναμε τίποτα, αυτοί από τη Γλυφάδα τα έκαναν και αυτοί πήρανε τα πράγματα από το Υμηττό».
Μαρτυρία των Χρήστου Αγγελή και άλλων μαρτύρων: μετά το κάψιμο της πόλης άγνωστοι προέβησαν σε κλοπές και λεηλασίες σπιτιών, καταστημάτων και δημοσίων κτιρίων.
Τελικά, σκοτώθηκαν 47 άνθρωποι και καταστράφηκαν 400 σπίτια! Και αυτό το έπραξαν Γερμανοί σαν αντίποινα για
την ενέδρα και προσβολή από αντάρτες του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ γερμανικής ομάδας που
αποχωρούσε την προηγουμένη ημέρα από το Κορωπί. Όπως φαίνεται μέσα από την γερμανική δικογραφία, πρέπει να σκοτώθηκε ένας Γερμανός υπαξιωματικός. Σύμφωνα με τις μαρτυρίες, η επιχείρηση αντιποίνων, το πρωί της 9ης Οκτωβρίου με τα γνωστά θλιβερά αποτελέσματα, εκτελέστηκε αποκλειστικά από Γερμανούς και όχι από γερμανοντυμένους Έλληνες.
Έγκλημα των αποχωρούντων Ναζί, δυστυχώς ατιμώρητο μέχρι σήμερα.
Επιμένετε να γράφετε και να ξαναγράφετε ότι «Οι Γερμανοί σκότωσαν και έκαψαν το χωριό»! Όμως όσες φορές κι αν το επαναλάβετε, ΔΕΝ είναι αλήθεια. Παραμένει αναπόδεικτο. Κι αντιπαρέρχομαι τις λοιδορίες σας για την μη ανεύρεση της δικογραφίας από «προηγούμενους ιστορικούς ερευνητές»! Και φυσικά δεν είναι «οι δικογραφίες που επιβεβαιώνουν του λόγου το αληθές»!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕρωτώ, λοιπόν, εσάς που βρήκατε τις δικογραφίες: Σε τι σας βοήθησαν ώστε να αποδείξετε ότι οι Γερμανοί σκότωσαν και έκαψαν το χωριό; Επειδή ΔΕΝ το αποδείξατε ρωτάω …
Κύριοι, το ότι κατηγορήθηκαν κάποιοι Γερμανοί για το Κάψιμο του Κορωπίου δεν σημαίνει ότι το έκαναν. Θα έπρεπε (και πρέπει, πλέον) να αποδειχθεί. Ωστόσο, ουδέποτε αποδείχθηκε παρά τις … φιλότιμες προσπάθειες καταθέσεων «αξιόπιστων», εκ Φιλοθέης, μαρτύρων. Που ουδέποτε αποκαλύψατε τα ονόματά τους! Όπως και του διενεργήσαντος την προανάκριση. Ούτε αναρωτηθήκατε γιατί ο, μέχρι τον Αύγουστο του 1945, εν ενεργεία αντιστράτηγος της Στρατιωτικής Δικαιοσύνης, Σταύρος Παπανικολάου, δεν παρενέβη (τυπικά ή άτυπα, ως Κορωπιώτης) ώστε να κληθούν και να καταθέσουν μάρτυρες εκ Κορωπίου, που τουλάχιστον έναν εξ αυτών (τον Δημήτριο Στεργίου) γνώριζε, όπως και στο «πόνημά» του λίγα χρόνια αργότερα, γράφει!
Θα συμφωνήσω απόλυτα με το ότι «Η ιστορική αλήθεια είναι μία και μοναδική ανεπηρέαστη από πολιτικές αντιπαραθέσεις και αυτήν πρέπει να αναζητούμε». Το θέμα είναι πως δεν το κάνετε.
Οι «ιστορίες» που αφηγούνται οι Κορωπιώτες δεν δέχομαι ότι είναι «ψεύτικες». Ούτε «όλοι εδώ στο Κορωπί» έχουν «παράκρουση» ή «έχουν υποστεί πλύση εγκεφάλου». Αυτά εσείς τα λέτε. Εγώ λέω, γράφω και αποδεικνύω ότι οι «ιστορίες» τους είναι φανταστικές και υποβολιμιαίες. Από ένα περιβάλλον που υπέβαλε –και επέβαλε- την κρατούσα θέση και άποψη, μεταπελευθερωτικά και μεταπολεμικά, την οποία κι εσείς υιοθετείτε. «Υπήρχε και εξακολουθεί να υπάρχει –ιδίως όσο ζουν οι τελευταίοι «αυτόπτες» μάρτυρες- τεράστιο χάσμα ανάμεσα στις επίσημες, τις συλλογικές και τις συχνά τραυματικές μνήμες»(Χάγκεν Φλάϊσερ, «Οι Πόλεμοι της Μνήμης», σελ. 17, εκδ. ΝΕΦΕΛΗ, Αθήνα 2008). Κι αυτό συμβαίνει επειδή «η μετάβαση από τη βίωση της ιστορίας στις ιστοριογραφικές προσεγγίσεις […] θέτει σε δοκιμασία τις αντοχές εκείνων που έζησαν τα γεγονότα, όταν οι ιστοριογραφικές προσεγγίσεις μοιάζει να μην ανταποκρίνονται σ’ αυτό που θα ήθελαν και θα επιθυμούσαν να είναι μια ιστορία, κατασκευασμένη, δηλαδή, στο μέτρο των βεβαιοτήτων τους και της δικής τους μόνο προοπτικής. […]. Οι άνθρωποι που ζουν τα πράγματα, είτε γιατί παρεμβαίνουν στη διαμόρφωσή τους, είτε γιατί υφίστανται τις συνέπειες των πραγματικοτήτων που τους περιβάλλουν, έχουν τις δικές τους, ατομικές ή συλλογικές, παραστάσεις, κατασκευασμένες από εμπειρία και γνώση, αλλά και από μερικευμένη επίγνωση των όρων και των διακυβευμάτων των αναμετρήσεων στις οποίες είχαν εμπλακεί» (Φίλιππος Ηλιού, «Ψηφίδες Ιστορίας και Πολιτικής του Εικοστού Αιώνα», εκδ. ΠΟΛΙΣ, Αθήνα 2007, σελ. 307).
Συνέχεια σχολίου
Αν συμβουλευτείτε χάρτη της εποχής θα δείτε ότι η οδός Αγίου Γεωργίου δεν ήταν «ο μοναδικός δρόμος»! Υπήρχε κι άλλος που εκκινούσε κι αυτός λίγο βορειότερα, από το Τόχι και κατέληγε στη «Λούτσα», λίγο μετά τον μύλο του Αθανασίου Παπαμιχάλη, αλλά σχεδόν απέναντι –τότε- από τους συγκεντρωμένους ΕΛΑΣίτες. Πού βρήκατε τη «μοναδικότητα» του δρόμου; Άλλωστε στρατιωτικοί, κάποιοι από σας, είναι και θα μπορούσαν να εξηγήσουν το γιατί προτιμήθηκε ο δρόμος προς το Άγαλμα: Λούτσα, στα τοπωνυμικά του Κορωπίου, σημαίνει βαλτότοπος με πολλά νερά και σχετικά πλούσια και πυκνή βλάστηση (καλαμιές κυρίως). Απέφυγαν λοιπόν αυτόν τον βαλτότοπο α) επειδή θα βρίσκονταν απέναντι από τους συγκεντρωμένους ΕΛΑΣίτες, που δεν γνώριζαν τις προθέσεις τους και β) σε περίπτωση συμπλοκής μαζί τους θα ήταν υποχρεωμένοι να αμυνθούν σε περιορισμένο και δύσβατο τόπο. Καταλάβατε; Την Αλήθεια πρέπει να λέμε. Και όχι ό,τι … βολεύει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτο πολυσέλιδο «παράρτημα Ζ» της έκθεσής σας διαπιστώνουμε, σχετικά με τις «μαρτυρίες», τα εξής:
1. Οι Μαρτυρίες ζώντων μαρτύρων εμφανίζουν στη φάση της καταγεγραμμένης (υποθέτω) διήγησης, Μία(1) φορά το «έμαθα μετά…», Δύο(2) φορές το «μάθαμε αργότερα…», Μία(1) φορά το «οι πληροφορίες έλεγαν…», Μία(1) φορά το ότι «κάποιοι είπανε…», Δύο(2) φορές το «απ’ ότι έμαθα…», Δέκα(10) φορές το «μάθαμε…» και Δέκα τέσσερεις(14) το «πιστεύω…».
2. Σε ότι αφορά δε τη «στάση» των ανταρτών –κατά την «ενέδρα» και αμέσως μετά- οι διηγήσεις αναφέρουν (α) ότι «οι ΕΛΑΣίτες εξαφανίσθηκαν» (σελ.Ζ-20), (β) «οι πυροβολισμοί και οι φωτοβολίδες συνεχίστηκαν καθόλη τη διάρκεια της νύχτας αλλά σποραδικά» (όλοι οι μάρτυρες) (σελ. Ζ-23), (γ) «Το ντουφεκίδι ακουγόταν όλη τη νύχτα» (σελ. Ζ-24), (δ) «οι ΕΛΑΣίτες τράπηκαν σε φυγή» (σελ. Ζ-24), (ε) «Οι πυροβολισμοί συνεχίστηκαν το βράδυ» (σελ. Ζ-24 και Ζ-25), (στ) «οι αντάρτες αυτοδιαλύονται» (σελίδες Ζ-25 και Ζ-26), όπως υιοθετείτε και στο προκείμενο.
Και ανακύπτει το ερώτημα απ’ όλα αυτά: Τελικά, οι ΕΛΑΣίτες «τράπηκαν σε φυγή», «εξαφανίσθηκαν», «αυτοδιαλύθηκαν» ή παρέμειναν στη θέση τους πυροβολούμενοι και πυροβολώντας όλη τη νύχτα, έστω και σποραδικά; Τι ακριβώς συνέβη; Και πώς εξηγείτε τη διαπίστωσή σας ότι «Ο κόσμος εκτός του ότι άκουγε πυκνούς πυροβολισμούς, δεν γνώριζε τι ακριβώς συμβαίνει και η πληροφόρησή του ήταν από συγχωριανούς, οι οποίοι δεν είχαν εγκαταλείψει και οι οποίοι φεύγοντας, την τελευταία στιγμή, μετέφεραν όσα είχαν δει ή είχαν ακούσει από άλλους»;
Η φιλόλογος καθηγήτρια Ελένη Σοφρώνη έκανε, κατά την Ημερίδα του 2016, την εξής επισήμανση: «Οι αφηγήσεις φέρουν αναγκαστικά το κοινό χαρακτηριστικό των προφορικών μαρτυριών. Δηλαδή περιγράφουν το «τότε» φιλτραρισμένο μέσα από τις κατοπινές εμπειρίες του διηγούμενου. Άρα, δεν συνιστούν ιστορία με την αυστηρή έννοια της επιστήμης». Είναι βέβαιο ότι ως φιλόλογος κάτι παραπάνω ξέρει από εμάς. Εξ άλλου και η ανθρωπολόγος Νένη Πανουργιά την επιβεβαιώνει καθ’ ήν στιγμή επισημαίνει ότι «η μαρτυρία του τώρα, πιθανόν να αποδώσει την ιστορική αρτιότητα της στιγμής, η μαρτυρία (σήμερα) για το χθές, το πέρσι, το πρόπερσι θα αποδώσει την τωρινή αίσθηση για το χθες, το πέρσι, το πρόπερσι. […] Αυτό που ακούμε προφορικά για κάποιο γεγονός του παρελθόντος είναι η σημερινή αποτίμηση του γεγονότος και όχι το γεγονός το ίδιο». Αλλά κι ο Γιώργος Μαργαρίτης θεωρεί, ειρωνευόμενος, «εξαιρετικά αξιόπιστες πηγές» τις μαρτυρίες που έχουν συλλεχθεί «πενήντα χρόνια μετά τα γεγονότα». Κι εσείς ομολογείτε ότι «οι μαρτυρίες ελήφθησαν το 2ο εξάμηνο του 2016 μέχρι το τέλος Μαΐου 2017», δηλαδή μετά από –όχι 50, αλλά- 73 χρόνια!
Ακολούθως γράφετε πως «οι αντάρτες με τα χωνιά να ανακοινώνουν…». Αλλά … ντρεπόσαστε να αποκαλύψετε ότι το «χωνί» το κρατούσε ο Νίκος Παπαγιαννόπουλος, πατέρας του μετέπειτα δημάρχου Κορωπίου, Πέτρου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤελικά –και κατά την εκτίμησή σας- πόσοι παρέμειναν στο Κορωπί, ώστε κάποιους απ’ αυτούς να τους θεωρήσουμε «αυτόπτες» και «αυτήκοες» μάρτυρες;
Και προσπαθείτε να μας πείσετε πως δεν υπήρχαν Κορωπιώτες που υποδείκνυαν σπίτια και ανθρώπους … Που το έκαναν ακόμα και στα αρβανίτικα … Αυτό μας λέτε; Κάνετε ΛΑΘΟΣ.
Σε ότι αφορά το πλιάτσικο και τις λεηλασίες. Ουδείς είπε ότι οι κλοπές και οι λεηλασίες έγιναν σε «γερά», απείραχτα από φωτιά, σπίτια. Και στα καμένα αφενός μεν ήταν αδύνατο να πλησιάσεις λόγω θερμοκρασιών αλλά κι αν πλησίαζες μόνο αποκαίδια υπήρχαν! Τα σπίτια που λεηλατήθηκαν είναι αυτά που στη συνέχεια πυρπολήθηκαν.
Αγανακτείτε τέλος για την ατιμωρησία των Γερμανών σας. Αλλά δεν δείχνετε την ίδια αγανάκτηση για την ατιμωρησία των Ελλήνων συνεργατών τους (ΤΑ, Μπουραντάδες, Χ, Ειδική) για τα δεκάδες των εγκλημάτων τους, αν όχι στο Κορωπί, στις συνοικίες της Αθήνας! Μα τι μας λέτε …
Το ότι γερμανικό τμήμα ήλθε και έκανε αντίποινα στο Κορωπί το αποδεικνύουν οι δικογραφίες που εσύ δεν έχεις διαβάσει και οι μαρτυρίες των κατοίκων που είδαν μπροστά τους, Γερμανούς, αλλά και σειρά γραπτών αναφορών σε ιστορικές πηγές, εκείνης της εποχής.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν λοιδορούμε κανένα. Απλά αναφέρουμε το γεγονός, ότι δεν έψαξε κανείς στο παρελθόν, να βρει δικογραφία! Οι δικογραφίες σαφώς αναφέρουν την τέλεση των εγκληματικών πράξεων από Γερμανούς! Δεν χωρεί αμφισβήτηση στην κρίση και στην αντικειμενικότητα του αείμνηστου εισαγγελέα Α. Τούση. Ο ίδιος προσωπικά εξέτασε την ανακριτική πράξη και τελικά ενεχείρισε την δικογραφία του γερμανικού εγκλήματος στο Κορωπί με το σχετικό κατηγορητήριο, μαζί με άλλες, στις γερμανικές δικαστικές αρχές. Και για μας αποτελεί αναντίρρητη απόδειξη του εγκλήματος των Ναζί! Αυτό στο έχουμε ξανατονίσει σε προηγούμενη απάντηση σχολίου σου, με άλλες ενδείξεις που συνηγορούν στο παραπάνω γεγονός. Όμως, εσύ επιμένεις να την αγνοείς.
Τα ερωτήματα που θέτεις για το αν κλήθηκαν μάρτυρες από το Κορωπί, ή αν συμμετείχε ή όχι και ο Παπανικολάου, θα απαντηθεί μόνο όταν βρεθεί ο πλήρης φάκελος της ελληνικής δικογραφίας περί της καταστροφής του Κορωπίου, πράγμα για το οποίο ερευνούμε δυστυχώς, μετά από 73 χρόνια, αφού όλοι εσείς οι προηγούμενοι δεν το ψάξατε! Μη ρωτάς λοιπόν εμάς γι’ αυτό, αλλά κάνε την ερώτηση και στον εαυτό σου. Γιατί δεν έψαξες τόσα χρόνια αν υπάρχει δικογραφία για να δεις τι αναφέρεται μέσα; Γιατί αφιέρωσες χρόνια στην έρευνα μόνο μιας κατεύθυνσης, αυτής του κατοχικού εμφυλίου, κατά την άποψή μας λανθασμένης;
Οι εκ Φιλοθέης μάρτυρες που τους αναφέρεις ειρωνικά, είναι αυτοί των οποίων οι καταθέσεις αναφέρουν ονόματα Γερμανών και κρατήθηκαν από τις γερμανικές δικαστικές αρχές για την σύνταξη κατηγορητηρίου στη δική τους δικογραφία. Πολύ σύντομα θα αναφερθούν λεπτομέρειες και σ’ αυτό.
Το ότι δεν τιμωρήθηκαν οι Γερμανοί κατηγορούμενοι εγκληματίες πολέμου, δεν σημαίνει ότι δεν ήταν οι δράστες. Γλύτωσαν, όπως τόσοι άλλοι, κατά την συνήθη μεταπολεμική γερμανική πολιτική εκείνης της εποχής. Άλλωστε ο ίδιος ο εισαγγελέας Α. Τούσης το είχε προβλέψει όπως φαίνεται από τις υπηρεσιακές του αναφορές προς το ΥΠΕΞ εκείνη την εποχή.
Είναι λάθος να αμφισβητείς και να θεωρείς φανταστικές ή υποβολιμιαίες, τις μαρτυρίες αυτών που είδαν Γερμανούς και βίωσαν δραματικές καταστάσεις, οι οποίες έμειναν ανεξίτηλες στη μνήμη τους. Δεν μπορεί κάποιος να αλλοιώσει το γεγονός της δολοφονίας συγγενικού του προσώπου μπροστά στα μάτια του! Μπορεί να διαφεύγουν ή να συγχέονται στη μνήμη κάποια γεγονότα, αλλά ποτέ δεν ξεχνιώνται οι απειλές και οι φόνοι στα μάτια ακόμη και μικρών παιδιών.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι γνώμες άλλων ιστορικών συγγραφέων, που επικαλείσαι σχετικά με την μνήμη, ούτε δόγματα είναι, ούτε και αποτελούν «απαράβατους» κανόνες. Ακόμη και σήμερα υπάρχουν μελέτες που αναζητούν την εξήγηση του φαινομένου της τραυματικής μνήμης μετά από χρόνια, όπως και την τεκμηρίωση εγκλημάτων πολέμου. Όλες καταλήγουν, ότι πέραν των μαρτυριών, θα πρέπει να υπάρχουν και άλλα πληροφοριακά στοιχεία (γραπτά, φωτογραφικό υλικό κλπ) της εποχής των γεγονότων για να τεκμηριώνεται το έγκλημα. Και όπως ξέρεις, σχεδόν στο σύνολό τους όλα τα υπάρχοντα γραπτά στοιχεία, αναφέρονται στο κάψιμο του Κορωπιού από Γερμανούς και όχι από «γερμανοντυμένους Έλληνες».
Πέραν τούτου, τα όσα αναφέρεις για τις μαρτυρίες, ως «φανταστικές και υποβολιμιαίες», θα πρέπει να αντιλαμβάνεσαι ότι αφορούν και σ’ αυτές που επικαλείσαι για να στηρίξεις τη δική σου θεωρία. Εσύ όμως στη σελίδα 115 του βιβλίου σου « Η τραγωδία του Κορωπίου 8-9 Οκτωβρίου 1944» για να δώσεις τη βαρύτητα που θέλεις, αναφέρεις:
«Ευτυχώς που οι προσωπικές μνήμες και μαρτυρίες επιζώντων ακόμα υπάρχουν και ευτυχέστερα που εξακολουθούν να έχουν τη δύναμη και τη φρεσκάδα του τότε».
Εάν λοιπόν το παραπάνω ισχύει για τις δικές σου μαρτυρίες, ισχύει και γι’ αυτές που έχουμε καταγράψει και εμείς.
Ποτέ δεν έχουμε αναφέρει «ό,τι βολεύει» όπως κυνικά το θέτεις, αλλά προσπαθούμε πάντα να παρουσιάσουμε τα πράγματα όπως έχουν. Την μοναδικότητα του «καροποίητου δρόμου», βατού σε τροχοφόρα οχήματα δεν την επινοήσαμε εμείς, αλλά είναι αποτέλεσμα των μαρτυριών που συλλέξαμε. Διαπιστώθηκε λοιπόν, ότι αυτό το δρόμο επέλεξε η γερμανική ομάδα που αποχωρούσε εκείνη την ατυχή για το Κορωπί ημέρα της 8 Οκτωβρίου 1944, αφού σ’ αυτό τον δρόμο όπως φαίνεται κινούνταν τακτικά για τον ανεφοδιασμό του φυλακίου τους.
Σε ό,τι αφορά τις μαρτυρίες του Παραρτήματος «Ζ» της ιστορικής μας έκθεσης, ενώ έχεις μετρήσει τις εκφράσεις που αναφέρεις «μάθαμε..κλπ) στο σχόλιό σου, δεν βλέπουμε να έχεις μετρήσει πόσα «είδα» ή «είδαμε» ή «αντικρύσαμε» υπάρχουν. Και είναι αρκετά, για να αντιληφθεί κάποιος την εγκληματική πράξη των Γερμανών στρατιωτών, που προκάλεσαν την καταστροφή.
Και είναι όλες οι μαρτυρίες με όνομα, σε αντίθεση με τις ως επί το πλείστον, μη κατονομαζόμενες επωνύμως, δικές σου περί «γερμανοντυμένων Ελλήνων» οι οποίες στηρίζονται στο «άκουσα» και «έμαθα»:
ΑπάντησηΔιαγραφήα. Περί αντιποίνων από Χίτες Κορωπιώτες (σελ 104 του βιβλίου σου) Άκουσαν ή είδαν;
β. Περί κλοπών και εμπρησμών (σελ. 105). Άκουσαν ή είδαν;
γ. Περί των σπιτιών που κάηκαν (σελ. 109) Άκουσαν ή είδαν;
δ. Περί Κορωπιωτών που συνεργάζονταν με Γερμανούς (σελ. 127) Άκουσαν ή είδαν;
Ενώ αντιθέτως μαρτυρίες αυτών που αναφέρονται στην ενέδρα των ελασιτών κατά των Γερμανών στο Κορωπί, τις απορρίπτεις ως αναξιόπιστες (σελ. 69, 73, 74, 84 και 95). Διαπιστώνεται επομένως ότι κάνεις επιλεκτική χρήση μαρτυριών για να στηρίξεις το αφήγημά σου.
Για την στάση των ανταρτών του ΕΛΑΣ, αυτό που εκτιμούμε ότι έγινε με απλά λόγια, ήταν να στήσουν την ενέδρα χωρίς σωστή εκτίμηση και το σημαντικότερο χωρίς διαταγή από την διοίκησή τους, θέλοντας ως «τρόπαιο» Γερμανούς αιχμαλώτους για την παρέλασή τους. Μετά την προσβολή, αφού δεν μπόρεσαν να κάμψουν την αντίσταση των αντιπάλων τους, αποχώρησαν, φοβούμενοι προφανώς την άφιξη γερμανικών ενισχύσεων. Αυτό εκφράζεται μέσα από τις μαρτυρίες των κατοίκων, που τότε μικρά παιδιά έζησαν το γεγονός . Κάποιες δεν συμφωνούν απόλυτα στην εξέλιξη των γεγονότων, αλλά αυτό είναι φυσιολογικό μετά από τα 73 χρόνια. Σε ένα όλες συμφωνούν. ΕΙΔΑΝ ΓΕΡΜΑΝΟΥΣ!
Αν διαβάσεις προσεκτικά, θα καταλάβεις, ότι δεν γράφουμε ό,τι θέλουμε, αλλά μεταφέρουμε τις μαρτυρίες των κατοίκων. Είναι πολύ άσχημος ο χαρακτηρισμός «ντρεπόσαστε» που εκφράζεις εις βάρος μας. Δεν είμαστε ούτε φερέφωνα, ούτε «τσιράκια» κανενός για να ακολουθούμε προσταγές άλλων. Δεν γνωρίζαμε ούτε μας ενδιαφέρει ποιός είχε στο χέρι το χωνί, ούτε θα κατονομάζαμε οποιονδήποτε άνθρωπο χωρίς αποδείξεις, ειδικά μετά θάνατον. Αυτό που μας ενδιαφέρει είναι να εντοπίσουμε ποιός έκαψε το χωριό!
Και επειδή σχολιάζεις ειρωνικά την αγανάκτησή μας για την ατιμωρησία των Γερμανών και όχι γι’ αυτή των συνεργατών τους (ΤΑ, Μπουραντάδες, Ειδική κλπ) σε διαβεβαιώνουμε ότι η αγανάκτησή μας περί ατιμωρησίας περιλαμβάνει όλους τους παραπάνω, μαζί με τους ατιμώρητους φονιάδες του ΕΛΑΣ και τους εκτελεστές της ΟΠΛΑ. Αλλά αυτό δεν έχει σχέση με την καταστροφή που υπέστη το Κορωπί και δεν είναι το κύριο αντικείμενο της ιστορικής μας έρευνας.
Κύριε Πρόφη, εμείς δεν ξεκινήσαμε με την επιδίωξη να αποδείξουμε ότι οι Γερμανοί έκαψαν το Κορωπί. Ξεκινήσαμε από μηδενική βάση με στόχο να αποκαλύψουμε τι ακριβώς συνέβη στο Κορωπί την 8η και 9η Οκτωβρίου 1944 και τα πληροφοριακά στοιχεία τα οποία συλλέξαμε, μας οδήγησαν μέχρις εδώ.
Όμως, πέραν του γεγονότος ότι μεγαλώσαμε με τις αφηγήσεις των γονέων που είδαν και άκουσαν τους Γερμανούς ουρλιάζοντας να μπαίνουν στα σπίτια τους, να σκοτώνουν και να τα καίνε, κατά την έρευνά μας εντοπίσαμε 56 πηγές που αναφέρονται στο Κάψιμο από τους Γερμανούς. Επιπρόσθετα λάβαμε 26 μαρτυρίες από άτομα που έζησαν τα γεγονότα και είδαν τους Γερμανούς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα ήταν εξωφρενικά παράλογο να εκλάβουμε τις ανωτέρω πηγές ότι είναι λανθασμένες ή αναξιόπιστες και τους μάρτυρες ως άτομα μειωμένης και εξωπραγματικής αντίληψης ή ότι ψεύδονται σκοπίμως. Η συλλογική μνήμη της τοπικής κοινωνίας του Κορωπίου υπήρξε συνεχής και διαχρονικά πεπεισμένη ότι το έγκλημα το επιτέλεσαν οι Ναζί, ως αντίποινα από την επίθεση των Ελασιτών σε τμήμα τους, με αποτέλεσμα ένα νεκρό τους, όπως έρχονται στο φως στοιχεία της δικογραφίας τους.
Λυπούμαστε που διαστρέφεις τα κίνητρά μας και τις προθέσεις μας κατά τρόπο μονόπλευρο. Περιμέναμε μία ειλικρινή και εποικοδομητική συζήτηση με ένα συντοπίτη και επιπρόσθετα συνάδελφο με ορισμένους από εμάς, για τη συνδρομή στη συγγραφή της τοπικής ιστορίας του τόπου μας.
Επειδή από τις εκφράσεις σου και τους χαρακτηρισμούς που μας αποδίδεις, εκτιμούμε ότι υποβιβάζεται το επίπεδο επικοινωνίας, δεν προάγεται ο διάλογος και μας προσβάλλεις ως άτομα, στο εξής δεν θα απαντούμε στα σχόλιά σου, ούτε θα τα δημοσιεύουμε στο ιστολόγιό μας.
Ομάδα Ιστορικής Έρευνας Κορωπίου