Το παρόν αφιερώνεται αντί μνημοσύνου στους αξέχαστους συντοπίτες μας, που λίγο πριν την έξοδό τους από τη ζωή, είχαν την ευγενή καλοσύνη να μας ενημερώσουν για τα συμβάντα, όπως τα έζησαν, στο Κορωπί στις 8 και 9 Οκτωβρίου 1944 .
Οι άνθρωποι αυτοί με χαμόγελο και περίσσια ψυχική διάθεση, μας υποδέχθηκαν στο σπιτικό τους και μας φίλεψαν με ότι καλύτερο είχαν εκείνη τη στιγμή, κοντά στο τζάκι, έτσι όπως συνηθίζεται από παλιά στο τόπο μας.
Εκείνο, που μας προξένησε μεγάλη εντύπωση, ήταν η δύναμη ψυχής ορισμένων, που είχαν τη θλιβερή ατυχία να απωλέσουν προσφιλή τους πρόσωπα και μάλιστα παιδιά τους. Σε καμμία περίπτωση δεν έδωσαν την παραμικρή αφορμή για οίκτο στη μεγάλη τους δυστυχία, αλλά με το χαμόγελο στα χείλη, μας υποδέχθηκαν.
Προσωπικά επισκέφθηκα με τον Θανάση Πουλάκη τους πέντε πρώτους. Στη συνέχεια ο Θανάσης επισκέφθηκε και έλαβε μαρτυρίες από τους δύο τελευταίους λόγω δικού μου κωλύματος. Η συγκίνησή μας ήταν μεγάλη, διότι είχαμε να τους συναντήσουμε αρκετά χρόνια. Τους είχαμε γνωρίσει νέους και δραστήριους οικογενειάρχες. Τώρα είχαμε μπροστά μας σεβάσμιους ηλικιωμένους με χαμόγελο και ηρεμία, με πλήρη διαύγεια πνεύματος και εξαιρετική μνήμη.
Και η στάση τους μας θύμισε τον έμμετρο λόγο ενός πολύ αξιόλογου συντοπίτη μας :
«......του διάβα της ζωής τα βήματά σου, που βαθιά είναι χωνιασμένα, περασμένα, όχι όμως ξεχασμένα......»